کد مطلب:316728 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
نجات راننده از مرگ حتمی با توسل به قمربنی هاشم
یكی از اهالی روستای گساویه از توابع شهر زرند واقع در استان كرمان نقل می كند: در تابستان 1369 شمسی یك ماشین هجده چرخ، مخصوص حمل زغال سنگ در محور زرند - هجرك به موازات روستای گساویه به رانندگی آقای محمد تاج آبادی در حال عبور بود با توجه به این كه روستای مزبور در دره مجاور جاده واقع است و از سطح جاده حدود صد متر پایین تر است و عبور ماشین ها كاملا از داخل روستا قابل مشاهده است و جلب توجه می نماید. ناگهان مشاهده كردیم تریلی فوق با سرعت در حال سقوط به پایین دره
[ صفحه 137]
است. همه اهالی وحشت زده شدند، وقتی تریلی بر سطح زمین خورد سه تكه شد، ما دوان خود را به كابین راننده رساندیم به این منظور كه یا جنازه او را حمل كنیم یا اگر آثار حیات در او مشهود باشد او را به بیمارستان منتقل كنیم. او را در بغل گرفتیم و دلداری دادیم كه خوشبختانه به خیر گذشت.
او گفت: در شیب تند جاده ناگهان فرمان ماشین برید، دیگر هیچ امید نجاتی نداشتم، سقوط ماشین و مرگ من حتمی بود. با انحراف ماشین از جاده، چشمم به گلدسته های تكیه حضرت ابوالفضل علیه السلام روستا افتاد. در همان حال سقوط، به قمر بنی هاشم علیه السلام متوسل شدم، در همان لحظه شخصی مرا از پشت فرمان برداشت و جلوی پای شاگرد در قسمت پایین گذاشت و اكنون سالم هستم و هیچ تردید ندارم كه معجزه قمر بنی هاشم علیه السلام و عنایت آن حضرت باعث نجاتم از مرگ شده است. [1] .
[ صفحه 137]
است. همه اهالی وحشت زده شدند، وقتی تریلی بر سطح زمین خورد سه تكه شد، ما دوان خود را به كابین راننده رساندیم به این منظور كه یا جنازه او را حمل كنیم یا اگر آثار حیات در او مشهود باشد او را به بیمارستان منتقل كنیم. او را در بغل گرفتیم و دلداری دادیم كه خوشبختانه به خیر گذشت.
او گفت: در شیب تند جاده ناگهان فرمان ماشین برید، دیگر هیچ امید نجاتی نداشتم، سقوط ماشین و مرگ من حتمی بود. با انحراف ماشین از جاده، چشمم به گلدسته های تكیه حضرت ابوالفضل علیه السلام روستا افتاد. در همان حال سقوط، به قمر بنی هاشم علیه السلام متوسل شدم، در همان لحظه شخصی مرا از پشت فرمان برداشت و جلوی پای شاگرد در قسمت پایین گذاشت و اكنون سالم هستم و هیچ تردید ندارم كه معجزه قمر بنی هاشم علیه السلام و عنایت آن حضرت باعث نجاتم از مرگ شده است. [1] .
[1] چهره درخشان قمر بني هاشم عليه السلام، ج 3، ص 407.